Job 29

Rozdział 29

1 Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił: 2 Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za tych dni, w których Bóg mnie strzegł; 3 Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności; 4 Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga ^a pozostawała nad moim namiotem; 5 Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci; 6 Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy; 7 Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce. 8 Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali. 9 Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach. 10 Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia. 11 Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo; 12 Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika. 13 Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem. 14 Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona. 15 Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego. 16 Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem. 17 I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup. 18 Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę swoje dni jak piasek. 19 Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach. 20 Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce. 21 Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu. 22 Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich. 23 Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz. 24 Jeśli się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali. 25 Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak ten, który smutnych pociesza.